فاطمه ناموس عشق و کوثر بیکران حق است. دختری از نسل خورشید که آفرینش،حیات خویش را وامدار این شاهکار خلفت میداند . بانوی  آیینه و آب که مهرش ، عرش را زندگی بخشیده و قهرش جهان هستی را در هم می ریزد . همان انسان برتری که رضا و خشم پرودگاربسته به رضا و خشم او دارد .  همو که وقتی به عبادت می ایستاد نورش آسمانیان را غافلگیر کرده و خدای کوثر آفرین ، عرفان ،  اخلاص و عبودیت اورا به رخ فرشتگان می کشید .

دختری که مادر پدرش بود و جگر گوشه نبی . دسته گلی که پیامبر(ص) همواره او را می بویید و مشام جانش را از عطر دل انگیزش معطر می کرد و می فرمود : فاطمه از من است و من از فاطمه . فرزند دلبندی که چون پروانه گرد پدر می چرخید و غبار غم و اندوه را از چهره خسته و زجر کشیده او می زدود .

همسری که درس وفا ، ایثار، عفت ، حیا و شایسته ترین همسرداری را به زنان عالم از ازل تا ابد داد و در عشق به همسر و مولایش علی (ع) جانش را نیز فدا کرد .

شکی نیست که عنوان " شایسته ترین مادر " عالم ، فقط و فقط سزاوار فاطمه است و بس .

 مادری که خود عصاره همه خوبی ها بود و فرزندانی در دامن فضیلتش پرورش یافتندکه تجسم کامل تمام زیبا یی های عالمند.

و چه بگویم در رثای شخصیت عظیم القدری چون زهرای مرضیه (س) ، هنگامی سلاله پاکش حضرت روح الله (ره) که ولادتش قرین با میلاد خجسته آن حضرت است در وصفش می گوید :

فاطمه زهرا (س) ، زنی بود  که از حجره ای کوچک و خانه ای محقر انسان هایی تربیت کرد که نورشان از بسیط خاک تا آن سوی افلاک و از عالم ملک تا آن سوی ملکوت اعلی می درخشد .

و باز فرمود :

صلوات و سلام خداوند تعالی بر حجره فاطمه (س) که جلوه گاه نور عظمت الهی و پرورشگاه زبدگان اولاد عالم است . 

یاد خدا چراغ دل هاست .

ادب ، الفبای انسانیت است .

فرشی ، عرشی نمی شود .

ریا ،چک بی محل است .

سکوت ، قفل زبان است .

سجده ، قله عبادت هاست .

کفشی که ریگ دارد ،اول صاحبش را آزار می دهد .

حسد ،سوهان روح است .

اگر مالت را  "تقسیم " کنی ،خداوند آن را" جمع " و" ضرب " می کند .

عمر هوس ،از عمر حباب کوتاه تر است .

بعضی ها هندسه شخصیت خود را با خط های کج و معوج ترسیم کرده اند .

در کشور دینتان مراقب کودتای شیطان باشید .

دل گناه کار ، چراگاه شیطان است .

بدبینی ،بدترین بینش هاست .

مزرعه جانمان را با یاد خدا سبز نگه داریم .

همه کوچه های شیطان بن بست است .

گناه کردن ، بازی با آتش است .

زبان دروغگو ، همیشه در جاده صداقت می لنگد .

در مزرعه شیطان جز خار نمی روید .

گناهکار ، عروسک کوکی شیطان است .

ظاهر سازی ، بدترین ساخت و ساز است .

توبه صابون گناهان است .

نه از کاه ، کوه بسازیم و نه از کوه ، کاه .

درخت نیکی در همه فصل ها میوه می دهد .

از "نگاه " تا " گناه " راهی نیست .

کتاب مسموم ،نسخه شیطان است .

بر سر در دلمان بنویسیم : ورود شیاطین اکیدا ممنوع .

دنیا کنکور آخرت اسیت .

زیر پرچم شیطان سینه نزنیم.

آدم های متکبرهر چند وقت یک بار "باد " خودشان را تنظیم کنند.

ترک نماز، شیطان را به رقص در می آورد .

نماز، پالایشگاه روح است .

اخلاص ، علامت استاندارد بندگی است .

در جاده هوس ،هیچکس به مقصد نمی رسد .

همه ما نمک پرورده خداییم مبادا .....

آیینه عبرت ، بهترین آیینه هاست .

چاپلوس ، اول خود را گریم می کند بعد دیگران را .

نامه اعمالمان را با قلمی از نور بنویسیم .

دروغ ، حنای شیطان است .

"تک " شیطان را "پاتک " کنیم .

دل بعضی ها کور مادر زاد است .

خود پسند ، خدا پسند نمی شود .

دل حسود ویرانه است و چشمش وارونه .

زیر سایه شیطان زندگی نکنیم .

حساب آخرت را هرگز نبندیم .

"گل " و "گلوله " شیطان یکی است .

ناکام آن است که ایمان ندارد .

بهشت را با نماز بخرید .

کالای شیطان در بازار مومنان بی مشتری است .

گناه ، ویروس نیکی هاست .

حقیقت ، برای اهل مجاز تلخ است .

خود را رام کنیم تا آرامش یابیم .

دل آدم اخمو ، همیشه غبار آلود است .

بی نمازی قهر با خداست .

در قیامت ،کتاب اعمال من و تو از چاپ خارج می شود .

هیچ کس را رنگ نکنید .

"صد "ا و" سیما "ی خود را  تنظیم کنید .

فبرستان ، درمانگاه عبرت است .

خانه تکانی دل را از یاد نبریم .

صدقه را با صداقت بپردازیم .

بت های دلت را بشکن .

نماز، درخت هزار شکوفه است .

تقوا چراغ دل است ، دلتان را بی چراغ نگذارید .

شیطان دعاگوی بی نماز هاست .

با شیطان هیچ قراردادی امضاء نکنید .

بود بازار گرم دین فروشی بر سر راهم . خداوندا ، من از این گرمی بازار می ترسم .

فراخوان ایده های نو در حوزه فرهنگ و اندیشه دینی

رسا، سرویس فرهنگی ـ مسؤول طرح و برنامه اداره کل تبلیغات اسلامی استان قم گفت: در جهت عملی کردن منویات مقام معظم رهبری، طرح فراخوان ایده‌های نو را طراحی کرده و به دنبال شناسایی ایده‌های نو در کشور هستیم.

                                               نوآوری علمی و فنی

بدون تردید یکی از ارکان اساسی و کلیدی حوزه‌های علمیه اندیشه محوری و ماهیت علمی و پژوهشی آن است. بر همین اساس باید حوزه را با مؤلفه‌های پژوهشی و علمی نگریست و هرگونه برنامه‌ریزی برای آن را مبتنی بر این اصل مهم قرار داد.

توجه به این امر خطیر به خصوص در شرایط خاص فعلی که عصر انفجار اطلاعات عنوان گرفته ودنیا لحظه به لحظه در حال تغییر و تحول و پیشرفت‌های علمی و دست یافتن به یافته‌های جدید است بسیار ضروری‌تر است.

یکی از رموز مهم کارآمدی و تأثیر گذاری حوزه به روز بودن و به تعبیر روایات «علم به زمان» است.

حوزه‌ باید این توانمندی را در خود ایجاد کند که در هر شرایطی و در هر عرصه‌ای با زبان خود مخاطبین و منطبق با اقتضائات و ابزار زمان مفاهیم نورانی اسلام را عرضه نماید.

تأکیدهای مکرر مقام معظم رهبری بر تحول اجتناب ناپذیر در حوزه و ضرورت مدیریت آن ناظر بر همین مسئله است. آنچه رهبر اندیشمند انقلاب(مدظله) با درک صحیح و عمیق شرایط کنونی از حوزه انتظار دارند واقعیتی است که شیفتگان حقیقت و تشنگان معارف الهی در سرتاسر جهان از حوزه علمیه قم توقع دارند.

نکات کاربردی و اساسی که در موضوع تحول و نوآوری حوزه در سخنان حکیمانه رهبری به چشم می‌خورد اگر جامه عمل بپوشد بی‌شک انقلابی عظیم و موثر در فرایند تبلیغ و نشر مفاهیم دینی در جهان را به ارمغان آورده و عقب‌افتادگی‌های گذشته را جبران خواهد کرد. هر چند مع‌الاسف باید گفت بسیاری ازاین توصیه‌ها عملی نشده و مایه رنجش خاطر معظم له را نیز فراهم کرده است.

مروری دوباره بر منویات مقام ولایت در خصوص تحول و نوآوری علمی و پژوهشی در حوزه علمیه طی سالیان اخیر ما را با اندیشه‌های بلند و عمیق ایشان آشناتر و موقعیت فعلی و چشم‌انداز آینده حوزه را نمایان‌تر می‌سازد.

آنچه رهبری به کرات برآن تأکید کرده‌اند عبارت است از:

ـ آگاهی از پژوهش‌های معارف و حوادث علمی جهان و حضور در متن حوادث علمی جهان با آگاهی از آخرین نظرات و ایده‌های مربوط به جامعه ... برای واکسینه کردن جامعه اسلامی.

ـ استفاده از آخرین پدیده‌های علمی در مراکز علمی و تحقیقی و بهره‌گیری از علوم کامپیوتری در علوم اسلامی.

ـ آشنایی حوزه علمیه‌ با جریان‌های فکری جهان، شناخت و گزینش مخاطبان و سخن‌گفتن بر اساس استفهام و استفسار آنها.

ـ پی‌ریزی و طراحی یک حرکت و خیزش تازه در رفتار علمی، مباحث اسلامی و رویکرد تازه به معارف الهی و ترویج و تبلیغ اسلام.

ـ غیرت عالمانه و احساس تعلق نسبت به کار علمی.

ـ جمع‌آوری و طبقه‌بندی استعدادهای درخشان و تخصصی کردن رشته‌های علمی.

ـ آشنایی و آموزش علمی و فنی مبانی و معارف دینی و فنون تبلیغ دین.

ـ آشنایی طلاب با یک یا چند زبان زنده دنیا به عنوان ابزاری حتمی.

ـ اهتمام به اصالت دادن به علوم اسلامی همچون تفسیر، حدیث، فلسفه، کلام، رجال و ... در برنامه‌ها و نگاه تخصصی به این علوم.

ـ تجهیز حوزه علمیه به مجموعه‌ای از علوم انسانی که دارای تأثیر در استنباط صحیح و تشخیص درست موضوعات هستند.

ـ استفاده از نیروی مبتکر و خلاق و بازکردن راه برای نوآوری‌های علمی و فنی و تقدیر از پدید‌آورندگان تازه‌های بازار رایج علم دین.

ـ طبقه‌بندی مراحل تحصیلی طلاب، تعیین رشته‌های اختصاصی و مواد آنها، تغییر کتب درسی کنونی، تعیین مدارسی برای رشته‌های مختلف طبق برنامه‌های معین و مدارس ویژه‌ای برای تربیت افرادی در جهت اشتغال در مشاغل خاص طلاب.

ـ تربیت شماری فقیه، محقق، فیلسوف و متکلم در هر سال به عنوان گامی برای ترسیم حوزه مطلوب و ایده‌آل.

ـ ساماندهی امر تبلیغ وعظ و خطابه در کشور.

ـ پاسخگویی کارشناسی به سؤالات مختلف روز در زمینه‌های سیاسی، وظایف کارگزاران حکومت، روابط بین‌الملل، مسایل اقتصادی و پولی وصدها مسأله دیگر که نظام با آنها مواجه ا ست.

ـ تعیین پایان‌نامه‌ها و شهادات مخصوص حوزه علمیه برای درجات مختلف تحصیلی.

ـ شناسایی استعدادهای برجسته برای تحصیل و تهیه امکانات برای پرورش آنها.

ـ تأسیس واحدهای علمی و یا گرایش‌های نو و ابتکاری و تشکیل مدارس ویژه تربیت مبلغ و مدرس برای داخل و خارج کشور.

ـ تعیین کتاب‌های درسی مورد نیاز حوزه و حذف بخش‌های زائد و یا اضافه کردن نکات ضروری به آن با تحقیق لازم و تربیت مدرسینی برای تدریس کتاب‌های جدید.

ـ تشکیل مؤسسه آموزشی و تبلیغات بین‌المللی.

ـ تشکیل و راه‌اندازی کرسی‌های آزاد‌اندیشی.

ـ تجدید نظر در کتب درسی حوزه و محوریت فهم مطالب به جای فهم عبارت با حفظ اصول کلی و مراعات وضوح بیان و متناسب با استعداد طلاب.

ـ تعمیق باورها‏، عقاید و رسوم با جدیت در طرح مسایل کلامی به موازات فقه با توجه به تشکیک‌های موجود فراوانی که در مسایل اعتقادی می‌شود و پاسخ‌گویی سریع و جامع به شبهات و ابهامات.

کار فرهنگی فی‌نفسه آن قدر ظریف، حساس و پیچیده‌ است که لاجرم برای مدیریت آن باید از افرادی متدین، پایبند به اصول اخلاقی، قوی، خوش‌فکر، سلیم النفس، صاحب‌نظر، با تجربه و فارغ البال از اشتغالات فکری و ذهنی دیگر استفاده نمود.

یک مدیر فرهنگی باید از بینش‌ ناب و خالص، نگاهی متعادل و منطقی و گویش فرهنگی برخوردار بوده و مسایل فرهنگی را از زاویه‌ای فراگیر و اصولی بنگرد. بدیهی است خروجی چنین نگرشی تحول فرهنگی و تأثیرگذاری عمیق در جامعه اسلامی خواهد بود. اما اگر فرهنگ و مسؤولیت فرهنگی صرفا پوششی برای اعمال ملاحظات غیر فرهنگی، اهداف جناحی و سیاست‌های خطی قرار بگیرد به همان اندازه‌ای خطرناک است که ناتوی فرهنگی دشمن برای نظام و جامعه دینی ایجاد خطر می‌کند.

هر چند نظام دینی و جامعه اسلامی ایران پیوند دین و سیاست را محقق ساخت و به تعبیری انقلاب، انقلابی فرهنگی سیاسی بود اما سیاست‌زدگی فرهنگی با ماهیت ا نقلاب اسلامی اساسا ناسازگار است.

به تعبیری دیگر، حضرت امام(ره) فرمودند: «فرهنگ مادر همه تحولات است». به این معنا که همه عرصه‌ها و شاخص‌های نظام را باید از دریچه فرهنگی نگریست تا انقلاب تمام عیار فرهنگی تحقق یابد اما اگر بنا شود فرهنگ را با عینک سیاسی، اقتصادی و یا نظامی تنظیم کنیم یقیناً راه خطایی پیش گرفته‌ایم.

اگر گرایشات سیاسی به معنای خاص خود بر نگرش فرهنگی غلبه کند دیر یا زود متوجه خواهیم شد «فرهنگ» فدای برخی مصالح جناحی و تنگ‌نظری‌های حزبی شده است. آن وقت اخلاقیات دینی و حتی احکام شرعی هنگامی موجه و مقدس شمرده می‌شود که با منافع سیاسی و جناحی، تضاد نداشته باشد.

اگر در برخی صحنه‌ها هم‌چون انتخابات، اخلاق و ادب رنگ‌ می‌بازد و برخی افراد مدعی حاضرند به خاطر کسب رأی بیشتر و راه‌یابی به کرسی مورد نظر به هر کاری دست بزنند و یا برخوردهای چندگانه درباره برخی انحرافات فرهنگی و حرمت‌شکنی‌های اخلاقی ریشه در این قضیه دارد. پس باید سکانداری امور فرهنگی را به اهلش سپرد.

این مهم به خصوص در شهری مانند قم، که ویژگی‌های منحصر به فردی دارد باید به مراتب جدی‌تر گرفته شود. شأنیت فرهنگی قم به حدی است که باید از تأثیر مستقیم در تحولات مثبت فرهنگی کل کشور و کل جهان برخوردار باشد.

قم باید موتور محرکه فرهنگی ایران باشد و مسایل فرهنگی را با نگاهی کلان و ناب رصد نموده، کارشناسی کرده و ارایه طریق نماید. اما اگر بخش فرهنگی قم در دستگاه‌ها و نهادهای مختلف اسیر نگاه‌های تنگ جناحی و خطوط سیاسی گردد نه تنها آن نقش را نمی‌تواند ایفاء نماید که خود قربانی تعاملات جناح‌ها و احزاب خواهد شد.

حضور برخی چهره‌های کاملاً سیاسی(خطی) در عرصه فرهنگی قم مدتی است زنگ خطر را به صدا درآورده و اگر این روند اصلاح نشود به زودی شاهد فاجعه فرهنگی خواهیم بود.

در پایان سخنی ارزشمند از رهبر فرزانه انقلاب حضرت آیت‌ا... خامنه‌ای(مدظله العالی) را آویزه گوش و جانمان می‌کنیم که:«هر مسؤول و مدیری که وظیفه فرهنگی دارد اگر کار فرهنگی را در خدمت سیاست‌های خطی و جناحی قرار دهد خیانت کرده است».

                                                ابعاد گوناگون خطبه حضرت زهرا

چون فعلاً در صدد شرح خطبه زهرا نیستیم و بیشتر به چرایى و چگونگى انشاء خطبه، دوخته شده است و در صدد بیان این نکته‏ایم که حضرت با این خطبه خود را معرفى کرد و علم و درایت و کاردانى خود را به اثبات رسانید و روشن کرد که سخن پیامبر(ص) «فاطمة بضعة منى» یا «فداها ابوها» به خاطر خویشاوندى نَسَبى نبوده بلکه او گوهرى ناشناخته بوده است که در این خطبه تنها رُخى بنموده و این سخنان نمونه و آینه‏اى براى نمایش پرتویى از انوار او شده است.

لذا بیشتر به مسایل جنبى خطبه مى‏پردازیم و از جمله اینکه این خطبه حدود 120 سطر است که 10 درصد آن در حمد خدا و 10 درصد در توصیف پیامبر(ص) مى‏باشد و 5 درصد آن در توصیف قرآن و حدود 10 درصد در بیان فلسفه احکام است. در این 10 درصد به حکمت و فلسفه 20 رکن و موضوع اساسى از موضوعات دین اشاره مى‏کند 10 درصد آن را به کارهاى پیامبر اکرم(ص) اختصاص مى‏دهد تا بیان کند مردم را از کجا به کجا کشاند و در 5 درصد دیگر فداکاریهاى حضرت على(ع) در عین رفاه‏طلبى دیگران را گوشزد مى‏کند که تا اینجا دقیقا خطبه نصف مى‏شود.

از اینجا حضرت شروع مى‏کند به انحرافات جامعه و بیان توطئه‏هاى شیطان و سپس به ثمرات تلخ انحرافات که به زودى گریبانگیر مردم مى‏شود مى‏پردازد که باز حدود 10 درصد را به خود اختصاص مى‏دهد. سپس به موضوع فدک مى‏پردازد که با استدلالها و پنج آیه قرآن که حضرت به آنها تمسک مى‏کند باز 10 درصد مى‏شود.

و به عبارت دیگر، مقدار دفاع از حق خویش از فدک به اندازه نصف خطبه او در ثناى خدا و توصیف پیامبر اکرم(ص) بود. شاید حضرت در این انتظار بحق بود که با این مقدار از خطبه خلیفه به اشتباه خویش پى ببرد و خود را از خلافتى که اولین گامهایش بر خطا نهاده شده است و در اولین عمل خطا کرده است، خود را خلع کند و یا مسلمانان به فکر خلع کردن او بیفتند ولى وقتى چنین نشد با سخنانى که خطاب به انصار در حدود سى سطر، گذشته آنان، فداکاریشان و سابقه ایشان در اسلام را بیان کرد و از آنان خواست که برپا خیزند و از او در برابر ظلمى که بر وى شده است دفاع کنند. اما چنین نشد و آنان حاضر نشدند در دفاع از حضرت زهرا(ع) حتى سکوت خود را بشکنند و بالاخره نیمه دوم خطبه نیز به پایان رسید.

شاید و بلکه حتما بسیارى از مردم آن زمان، به دقت حضرت زهرا(ع) در مقدار کلمات توجهى نداشتند و این امور را اتفاقى مى‏دانستند ولى اکنون که نوشته‏هاى آن سخنان را در جلوى روى خود نگاه مى‏کنیم به مدیریتى دقیق پى مى‏بریم که یک چهارم سخنرانى خود را براى دفاع از حق خویش و به استیضاح کشاندن وضع موجود کافى مى‏دانسته است ولى وقتى خبرى نشد بار دیگر همگان و خصوصا انصار را مورد عتاب قرار مى‏دهد و تازیانه‏هاى کلام را بر گرده فکر و اندیشه آنان فرود مى‏آورد و بیان مى‏کند که فکر دفاع از حکومت نوپاى اسلام با ظلم بر یک فرد در آن اجتماع ناسازگار است و نمى‏توان به حکومت اسلامى دلخوش کرد که در آن به یک نفر ـ به اسم زهرا(ع) ظلم شده است و سکوت آنان نه براى مصلحت و رضاى خدا، بلکه ناشى از راحت‏طلبى و فرصت‏طلبى و طبق تشبیه خود وى، کره و روغن‏گیرى از شیر است. بله اگر در جامعه به شخصیت معروفى چون حضرت زهرا(ع) و على(ع) که مظهر فداکارى، قیام، استقامت و ... هستند ظلم شود مسلّم است که به دیگران نیز ستم مى‏شود و چنین جامعه ‏اى را نمى‏توان جامعه‏اى خداپسند و مورد قبول رسول اکرم(ص) دانست.

                                                                                                                        ادامه دارد

                                                              خطبه حماسی

آنگاه شروع به خطبه مى‏کند اما خطبه‏اى که با ناله و اشک همراه نیست، خطبه‏اى که با لرزش صدا و اضطراب همراه نیست بلکه کوبنده و محکم است. آهنگ کلمات به کار گرفته شده براى حالات حماسى قرار داده شده است. زیرا معمولاً وقتى کسى بخواهد همراه با سوز و گداز خطبه بخواند کلماتى را انتخاب مى‏کند که به حروف قابل مدّ مانند «ین» و «اون» ختم شود نظیر «الحمد اللّه‏ رب العالمین، بارى‏ء الخلائق اجمعین. مالک یوم الدین، مبیر الظالمین» تا اگر صدایش گرفت و گریه گلویش را فشرد با کشیدن حروف مدّ آن ضعف را جبران کند و باز کسى که نمى‏داند سرانجام، حالش چگونه خواهد شد باز براى رعایت احتیاط همین گونه کلمات را انتخاب مى‏کند ولى زهراى مرضیه(ع) کلمات دیگرى را انتخاب کرد که کوچکترین لرزش، اضطراب و تغییر حالت کاملاً در آن کلمات رخ مى‏نمود. با صداى رسا گفت:

«الحمد للّه‏ على ما الهم، و له الشکر على ما انعم، و الثّناء بما قدّم، من عموم نعمة ابتدأها، و سبوغ آلاء اسداها، و تمام مِنَن اولاها، جمّ عن الاحصاء عددها و نأى عن الجزاء امدها و تفاوت عن الإدراک ابدُها، و ندبهم لاِستزادتها بالشکر لإتصالها و استحمد الى الخلائق باجزالها و ثنى بالندب الى امثالها ...»⁽²⁾

عمق کلمات و معانى آن را در وقت دیگر باید مورد بررسى قرار داد و مى‏توان به شرحهاى خطبه آن حضرت مراجعه کرد. فعلاً هدف بیان آهنگ کلمات، چینش آنها و حروفى است که کلمات به آنها ختم مى‏شود که هر خواننده‏اى مى‏تواند تمرین کند و با حالت گریه و زارى و فشار گریه بر گلو این کلمات را بخواند تا متوجه شود این کلمات براى آن حالتها نیست و مسلما حضرت زهرا(ع) در آن حال که خطبه مى‏خوانده گریه و زارى نمى‏کرده، بلکه خطیبى قوى، حماسى و فصیح بوده که کلمات را و فرازها را یکى پس از دیگرى با آهنگى رسا انشا مى‏کرده است.

                             اثرپذیرى بزرگان اهل ادب از مقدمه خطبه حضرت زهرا(ع)

به زودى سران قوم و اهل علم و فرزانگان و کسانى که در امور اجتماعى و روحى دستى داشتند فهمیدند که او یک شخص معمولى نیست؛ او بانویى داغدار و مصیبت‏زده نیست که مصیبت فقدان پدر، او را آشفته کرده باشد و نتواند بر خود مسلط باشد و نتواند جلوى گریه خود را بگیرد بلکه آگاهانه کلماتى را انتخاب مى‏کند که با حالت حرارت و فوران، از وجود انسانى نشأت مى‏گیرد. و باید سخنان او را سخنان حکیمى فرزانه دانست و به آنها گوش دل سپرد.

حضرت زهرا(ع) با این حرکات و سکنات و پیمودن این فراز و نشیبها، در همین مراحل آغازین ثابت کرد که احساسات و عواطف خانوادگى و فامیلى نیست که او را به مسجد کشانده و او را به خطبه‏خوانى وادار کرده است بلکه مطالب مهم دیگرى در میان است که باید بیان کند. نحوه ورود به مسجد و شروع خطبه و کلمات ابتدایى آنچنان همگان را مجذوب خود ساخت که ابن‏ابى‏الحدید معتزلى در شرح نهج‏البلاغه‏اش در توضیح نامه 45 حضرت على(ع) به عثمان بن‏حنیف که حضرت نامى از فدک به میان آورده به نقل قسمتهایى از خطبه حضرت زهرا(ع) مى‏پردازد و قبل از آن حالت ورود و هیأت وارد شدن حضرت زهرا و گریه و سکوت او و اولین کلماتى که زهرا(ع) خطبه را با آنها شروع کرد را ذکر مى‏کند و سپس به کلمات حضرت پیرامون مسأله فدک مى‏پردازد.

از اینکه ابن‏ابى‏الحدید به بیان حالت ورود زهرا(ع) سکوت و گریه او و جملات اول خطبه آن حضرت مى‏پردازد معلوم مى‏شود که این امور در نظر او نیز بسیار مهم بوده است و الا همه این مقدمات را رها مى‏کرد و همان قسمت مربوط به فدک را نقل مى‏کرد.

از اینجا معلوم مى‏شود که قصد حضرت زهرا(ع) از سکنات و حرکاتش بر بزرگان اهل ادب و فضل مخفى نمانده است اگرچه توده مردم ممکن است در آن لحظات متوجه مقصود آن حضرت نشده باشند. بنابراین حضرت زهرا(ع) با گذشت زمان به هدف خود که معرفى جنبه‏هاى مختلف شخصیت خود و بیان انحراف خلافت بود فائق آمده است.  
                                                                                                                       ادامه دارد

                                                              هدف اصلی

اگرچه کسى به یارى زهرا(ع) برنخاست و کلام حق او را یارى نکرد و خلیفه اول با تسلیم ظاهرى گناه را به گردن مسلمانان انداختن و آنان را در کار خود شریک ساخت و با تحلیل و تکریم حضرت زهرا(ع) در صدد به سامان کردن اوضاع افتاد ولى آنچه را که باید معلوم مى‏شد، شد و آنچه از سخنرانى حضرت زهرا(ع) به خوبى روشن مى‏شد این بود که گرفتن فدک از حضرت زهرا(ع) با پنج آیه قرآن مخالفت صریح دارد. اگر خلیفه‏اى در چند روز اول حکومت که روزهاى طلایى است و تازه پیامبر(ص) از دنیا رفته و همگان فهمیده‏اند که مرگ براى همه واقع شدنى است چنین مخالفتى با قرآن بکند و وقتى اولین مظلوم شخصى سرشناس، فداکار و فرزند تنى و واقعى رسول‏اللّه‏(ص) و بلکه یگانه فرزند او باشد چنین حکومتى پس از استقرار و پس از فرو افتادن در مقام و منال نسبت به مردم عادى و مجهول‏الهویه چه رفتارى خواهد داشت و وقتى آیات محکم و روشن خدا که امّهات کتابند اشتباها یا عمدا مورد مخالفت واقع شود دیگر از کتاب خدا چیزى باقى نمى‏ماند.

اگر او عمق کلام حضرت زهرا(ع) را درک مى‏کرد و اخلاص هم داشت فورا از مقام خلافت کناره مى‏گرفت و افسار خلافت را بر روى خودش مى‏انداخت و اگر مردم عمق کلام حضرت را درک کرده بودند فورا او را از خلافت عزل مى‏کردند و حضرت زهرا(ع) نیز همین انتظار را داشت. به همین جهت وقتى به منزل برگشت به حضرت على(ع) گفت: «خرجتُ کاظمة و عُدتُ راغمةً؛ در حالى که بغض گلویم را گرفته بود به مسجد رفتم و در حالى که خفیف و خوار شدم به منزل برگشتم.» و در باره برخورد ابوبکر گفت: «لقد اجهد فى خصامى؛ او در دشمنى و خصام با من تمام جهد خود را به کار برد. «و الفیته الدّ فى کلامى؛ او را در مکالمه‏اى که با وى داشتم لجبازترین دشمنها یافتم.»

بنابراین نباید سخنان خلیفه و تعریفهاى او از زهرا(ع) را جدّى گرفت.

                                            سخنان خلیفه در پاسخ به زهرا(ع)

«یا بنت رسول‏اللّه‏(ص) لقد کان ابوکِ بالمؤمنین عطوفا کریما، رؤوفا رحیما، و على الکافرین عذابا الیما و عقابا عظیما، ان عزوناه وجدناه اباکِ دون النساء، و اخا اِلفکِ دون الاخلاء، آثره على کل حمیم و ساعده فى کل امر جسیم، لا یحبکم الاّ سعید و لا یبغضکم الاّ شقى بعید، فانتم عترة رسول‏اللّه‏ الطیبون، و الخیرة المنتجبون، على الخیر ادلتنا، و الى الجنة مسالکنا، و انت یا خیرة النساء و ابنة خیر الانبیاء، صادقة فى قولک، سابقة فى وفور عقلک، غیر مردودة عن حقک و لا مصدودة عن صدقک.»

اگرچه در جمله اول تلویحا به حضرت زهرا(ع) گوشزد مى‏کند که پدرت بر کافران سختگیر بود و بر مؤمنان رحیم، بنابراین تو باید با ما رحمت داشته باشى و شمشیر زبانت را علیه کفار به کار برى و با این کلام در صدد بیان دوگانگى سیاست دختر پیامبر(ص) با روش پیامبر اکرم(ص) است ولى سایر کلماتش همه تعریف و تمجید از زهرا است. شما راستگویید، شما راهنماى ما به سوى حق و به سوى بهشتید، وفور عقل شما بر ما پوشیده نیست و ...

در مقابل این سؤال که اگر چنین است چرا حق مرا غصب کرده‏اید؟ سخنم پیرامون فدک را به هیچ انگاشته‏اید؟ و چرا با فرمانهاى خدا و رسولش که راهنماى به سوى بهشت است مخالفت کرده‏اید؟ جواب مى‏دهد که:

«و اللّه‏ ما عدوت رأى رسول‏اللّه‏ و لا عمدت الاّ باذنه و ان الرائد لا یکذب اهله و انى اشهد اللّه‏ و کفى به شهیدا انى سمعت رسول‏اللّه‏(ص) یقول نحن معاشر الانبیاء لا نورث ذهبا و لا فضة و لا دارا و لا عقارا و انما نورث الکتاب و الحکمة و العلم و النبوة و ما کان لنا من طعمة فلولى الامر بعدنا ان یحکم فیه بحکمه؛

به خدا سوگند من از رأى و نظر پیامبر(ص) تجاوز نکردم و آنچه عمل کردم به اذن او بود، و پیش‏قراول و جلودار قافله به اهلش دروغ نمى‏گوید. من خدا را شاهد مى‏گیرم و شهادت او کفایت مى‏کند من از رسول خدا شنیدم که فرمود: «ما طایفه انبیاء، طلا، نقره، خانه و زمین به ارث نمى‏گذاریم بلکه تنها کتاب، حکمت، علم و نبوت را به ارث مى‏گذاریم و هر آنچه از ما به جاى ماند از آنِ ولىّ امر بعد از ماست او به هر شکل که صلاح دید عمل مى‏کند.»

او با این حدیث که حضرت زهرا(ع) خود نادرست بودن آن را با استفاده از آیات قرآن ثابت کرد در صدد بیان حجتى بر اینکه فدک ملک زهرا نیست بر آمد و به قسم و سوگند و شهادت الهى متوسل شد تا جمعیت حاضر در مسجد که حتما تحت تأثیر سخنان حضرت زهرا(ع) قرار گرفته بودند، دلشان بر راه و مسیر خلیفه گرم شود و بدانند که هیچ امر خلاف دینى اتفاق نیفتاده است و گرفتن فدک به امر رسول اکرم(ص) و طبق حدیث او و خواست او صورت پذیرفته است.

سپس به بیان مصرف فدک مى‏پردازد و آن را نیز ناشى از اجماع مسلمانان و توافق آراء آنان مى‏داند که در راه باطلى نیز به مصرف نرسانده‏ایم بلکه در راه جنگ با کفار و مرتدان به کار گرفته‏ایم.

اینجاست که حضرت زهرا(ع) با یک «سبحان اللّه‏» گفتن تمامى بافته‏هاى خلیفه را نقش بر آب مى‏کند و مى‏فرماید: سبحان اللّه‏! ما کان ابى رسول‏اللّه‏(ص) عن کتاب اللّه‏ صادفا و لا لأحکامه مخالفا! منزه است خداى! پدرم رسول خدا(ص) از کتاب خدا روى گردان نبود و با احکام آن مخالف نبود.»

بله کلمه «سبحان اللّه‏» را در سخن وقتى به کار مى‏برند که کسى تهمت بسیار ناروایى بزند که همگان بر دروغ بودن آن واقفند و مثل این است که چنین اتهامى پاى خدا را نیز در میان مى‏کشد و او را با خلق کردن چنین موجودى که این گونه کار قبیح و فاسدى انجام دهد مورد عیب‏جویى قرار دهد.

به هر حال حضرت زهرا(ع) با این سبحان اللّه‏ به همگان نشان مى‏دهد که کلام ابى‏بکر خالى از حقیقت است و سپس کلام خود را توضیح مى‏دهد که آیا رسول خدا(ص) بر خلاف احکام قرآن نظرى مى‏دهد؟! آیا او از احکام کتاب الهى روى گردان بوده است؟!

و سپس اشاره به درون آنان که اجتماع کردن براى حیله‏گرى و تزویر بوده است مى‏کند و باز با تأکید و تلاوت آیات قرآن بطلان سخنان خلیفه را نمایان مى‏سازد.

خلیفه این بار پس از گفتن «صدق اللّه‏ و صدق رسوله و صدقت ابنته» خدا، رسول و دختر رسول‏اللّه‏(ص) راست گفته‏اند به تمجید از حضرت زهرا(ع) مى‏پردازد ولى تمامى گناه اعمال خود را به دوش مسلمانان مى‏اندازد:

«هولاء المسلمون بینى و بینک، قلّدونى ما قلّدتُ و باتفاق منهم اخذتُ ما اخذت؛ این مسلمانان بین من و تو قضاوت کنند، اینان حکومت را بر دوش من انداخته‏اند و با اتفاق و اجماع آنان فدک را گرفته‏ام.»

در این هنگام حضرت براى آخرین اتمام حجت، مردم را مورد خطاب قرار داد و آنان را به خاطر قبول کردن سخنان باطل و چشم‏پوشى از حق و تدبر نکردن در قرآن سرزنش کرد و وقتى که اینان از مسیر خود دست برنمى‏دارند، و به هر دلیل حاضر به دفاع از حق او نیستند روى را به طرف قبر پدر بزرگوارش کرد و با خواندن اشعارى یک بار دیگر مقام اهل بیت و بدعتهاى مخالفان را گوشزد کرد و از مسجد خارج شد.

وبلاگ اخوی رو داشتم مرور می کردم (پری برای پریدن)یه مطلب توجهمو جلب کرد .

یک طلبه عمامه بر سر نگذاشت .

این مطلب رو از یه وبلاگر تازه کار و احتمالا یه طلبه ناشی (در طلبه بودنش شک دارم چون برای کسی که وارد حوزه می شه  غیرت طلبگی خیلی مهمه ) نقل کرده بود و خودش هم حسابی داغ کرده بود و نقدی به نوشته های اون وبلاگ زده بود .  اصل قضیه زیاد مهم نیست . خیلی از دوستان طلبه به هر دلیلی مایل به تلبس  لباس مقدس روحانیت نیستنن که البته در بسیاری از موارد هم توجیهات اونابهانه ای بیش نیست . اما نکته قابل توجه حرمت شکنی و تشویش اذهان عمومی نسبت به روحانیت ، مرجعیت و حوزه های علمیه است . علمای اخلاق می گن سعی کنید تو دلتون نسبت به علما منفی نگری نداشته باشید (منظور علمای ربانی است )چرا که همین بدبینی آروم آروم تعمیم پیدا می کنه و یه وقت می بینی به اصل دین و مبانی اعتقادی کشیده شد .

این اقا حسنی پر ادعای قصه ما هم که انگار وبلاگ نویسی تو دهنش مزه کرده مطالب سخیفی رو بیان کرده که من به عنوان یه طلبه به جای اون خجالت کشیدم . البته هیچ کی نمی تونه وجود بعضی عناصر ناباب ،نفوذی  و نالایق رو تو حوزه انکار کنه ، حوزه هم مثل جاهای دیگه ، هرچند کم این طور افراد هم در حوزه زیاده و مدیران محترم حوزه باید فکری برای پالایش حوزه بکننن اما به تعبیر شهید مطهری (ره ) برای پرورش یه گل چاره ای نیست که علفای هرز رو هم باید آب داد و برای اونا هم هزینه کرد .

نکته بعدی که جالب بود انتخاب این مطلب از سوی مدیران پارسی بلاگ به عنوان مطلب برگزیده بود . خوب پارسی بلاگ از این کارا کم نکرده . به قول یکی از دوستان(امیدوارم اینجور نباشه ) اونا عاشق کلیکن و دنبال مطلبی که مشتری داشته باشه ،حالا اون مطلب هر چی می خواد باشه .

دیگه بیشتر از این مطلبو کش ندم که بعضی تصور کنن چون خودم طلبه ام مطلب اون آقا بهم برخورده و ....فقط آخر این پست رو با مطلبی از عارف بالله حضرت آیت الله العظمی بهجت زینت میدهم :حضرت آیه الله بهجت فرمودند: 

حسن ظن و سوء ظن در خیلی از مطالب و در بسیاری از تشخیص ها با هم فرق می کند . .. عده ای خدمت یکی از بزرگان رسیدند و عرضه داشتند که طلبه ای دزدی کرده است . ایشان فرمودند : خیر بگویید دزدی طلبه شده است . 

***************************
یادش بخیر روزهای شور و احساس ....می گفتیم : 

برادر   خواهر     

  خطایی گر زمن دیدی ،به پای مکتبم مگذار