به نام خدا

اسلام دین اعتدال است و به طور جدی توصیه می‌نماید که در همه امور حد اعتدال رعایت گردد از جمله آن امور مزاح و شوخی است،‌ در روایات زیادی از افراط در شوخی منع شده است.

هر چند شوخی و مزاح باعث ایجاد محبت، صمیمت و نشاط روحی و روانی در طرفین می‌گردد اما باید توجه داشت که رعایت موازین شرعی، عقلی و عرفی در این موضوع بسیار ضروری است.

همچنانکه در مسئله خنده نیز این تعادل باید برقرار گردد، خنده یکی از نیازهای فطری و عاطفی انسان است . همانطور که انسان به غذا خوردن، عشق، ‌محبت و سایر مسائل مادی نیاز دارد، در زمینه مسائل روحی به خنده نیازمند است. 

به اعتقاد روانشناسان خنده یک پساورد روحی و روانی است که اگر مورد بی‌اعتنایی و بی‌توجهی قرار گیرد، لطمات شدید روحی و روانی متوجه انسان می‌گردد.

اما مع الوصف، در روایات وارد شده که خنده مومن تبسم است و یا قهقهه از شیطان است.  

چرا قهقهه نه؟!

هر عملی در بدن انسان عکس‌العملی دارد، چنانچه خنده موزون و متبسم موجب تبسم، شادابی، نشاط، سلامتی روانی انسان می‌شود، خنده بلند و مستمر نیز اثرات منفی بر جسم و روح انسان دارد، برخی از اثرات عبارتند از:

1- امتناع رگ‌ها و شریان‌ها و در نتیجه گشادی دریچه قلب.

2- نوسان تارهای صوتی و ایجاد خش و زنگ در صدا.

3- زمینه‌سازی ورود ویروس و میکروب به مخاط بینی، حنجره و مغز.

4- ایجاد فاصله بین سلولهای بدن.

5- ایجاد چاقی غیر طبیعی.

6- غفلت و فراموشی خدا و قیامت.