برترینِ نعمت‏ها، آزادى روح، و بدترینِ اسارت‏ها، اسارت روح است. سؤال این است که آیا ما باید در اختیار شهوت باشیم یا شهوت در اختیار ما؟ آیا ما باید شهوت را مدیریت کنیم یا شهوتْ ما را؟ آیا زمام انسان، باید به دست عقل باشد یا به دست شهوت؟
کسى که گوش به فرمان چیزى باشد و از آن اطاعت کند، خود را بنده آن ساخته است. کسى که اهل شهوت باشد، برده شهوت خویش شده است. برده شهوت، اختیارى از خویش ندارد؛ کارى را انجام مى‏دهد، چیزى را مى‏بیند، صدایى را مى‏شنود، و سخنى را بر زبان جارى مى‏کند که شهوت خواسته است.
گاهى ممکن است تن و بدن کسى اسیر باشد، اما روح او آزاد. آزادگان سرافراز میهن اسلامى، هرچند در بند دشمن اسیر بودند، اما روحشان آزاد بود و به همین جهت، آنان را «آزاده» خواندند؛ اما گاهى بدن انسان‏ها آزاد است، ولى روحشان اسیر و برده. این اسارت و بردگى، از اسارت جسم، بدتر است و بدین دلیل است که مى‏گوییم: برده شهوت، ذلیل‏تر از برده جسمانى است؛ آغازش بردگى و پایانش نابودى است. کسى که برده شهوت باشد، خویشتن را خوار ساخته است

پس بیایید برده هوس نباشیم‏که بردگى شهوت، اسارتى است بى‏پایان!

خوشا به حال آنان که مالک نفس خویش‏اند، نه برده آن. کسى که بر نفس خویش تسلّط داشته باشد، کارش رونق مى‏گیرد.مالکیت بر نفس، نشانه قدرت انسان است. قدرتمندترین مردم، کسى است که بتواند بر نفس خود اعمال قدرت کرده، آن را مدیریت نماید. اگر کسى به این مرحله دست یابد، به احساس رضایت و عزّتْ دست مى‏یابد. پس چرا با شهوترانى، خود را از این نعمتْ محروم سازیم؟

آیا بی حجابی و برهنگی چیزی جز بندگی شهوت است ؟