ضرورت بازنگری در برنامه ریزی دهه فجر
گرامیداشت مناسبت‌های ویژه و برگزاری مراسم از جمله شاخصه‌های مهم قدرت یک جامعه و از عوامل استحکام وحدت ملی و انسجام اجتماعی به حساب می‌آید، به تعبیری دیگر یکی از رموز بقاء جامعه حفظ ارزش‌ها، سنت‌ها، تاریخ وتمدن آن جامعه است و مراسم و گرامی داشت از زمره مهم‌ترین و مؤثرترین ابزارهای نیل به این هدف است. برگزاری مراسم ضمن اینکه تبلور وحدت کلمه است و نمایش قدرت و ظرفیت‌های موجود، آموزش و انتقال ارزش‌ها به نسل‌های بعدی و ترغیب آنان برای انجام رفتارهای مطلوب مورد نظر را نیز به همراه دارد.
البته در برگزاری مراسم باید به ساز وکارهای مربوط و معیارهای معین توجه نمود. بهره‌گیری از زیبایی شناسی، هنر، فرم و طرح مناسب، محتوای غنی، تحلیل جغرافیا و مخاطب. تنوع، آشنایی زدایی، آشنایی سازی و... از جمله شاخص‌های برگزاری خوب و مطلوب یک مراسم است.
همچنین باید از کارها و برنامه‌های سست، کلیشه‌ای، فاقد پشتوانه علمی، کارشناسی، تکراری و سلیقه‌ای به شدت پرهیز نمود.
برگزاری مراسم و شیوه‌های طراحی و اجرای مناسب آن مقوله‌ای است که نیازمند مدیریتی قوی و کار آمد همراه با دقت نظر، ظرافت، توجه به شرایط و اقتضائات روز و فراغ بال می‌باشد.
بدیهی است کوچک‌ترین خطا و غفلت موجب لطمات بزرگ به پیکره آرمان‌های مورد نظر و اهداف پیش‌بینی شده خواهد شد.
رعایت این امور و بسترسازی برای تحقق آن بخصوص در مناسبت‌های برجسته‌ای مانند دهه مبارک فجر بسیار ضروری است. مناسبتی که متأسفانه به رغم اهمیت حیاتی و استراتژیکی که دارد آنچنان که در خور شأن آن است گرامی داشته نمی‌شود.
دهه فجر امسال هم گذشت و مردم بیست‌و نهمین سالگرد پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی را پشت سرگذاشتند بدون اینکه در برنامه‌ها و مراسم‌ها شاهد تحول، نوگرایی، تعمیق و شور و حال جدیدی باشند.
مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) در توصیه‌ای به مسؤولان متذکر گردیدند، دهه فجر با عظمت هر چه تمام‌تر برگزار شود و یاد‌آور شدند؛ این مراسم با هیجان‌های عاطفی صحیح، باطراوت و تازه گردد.
لازم به ذکر نیست که دهه فجر نباید فقط در راهپیمایی 22 بهمن خلاصه شود، بلکه درطول دهه چنان باید زمینه‌سازی گسترده‌ای به عمل آید که شور، نشاط، طراوت، انگیزه و علاقمندی مردم به نظام و رهبری به اوج خود رسیده ودر راهپیمایی یوم ا... 22 بهمن تجلی کند.
اکنون سؤال این است مسؤولان چه مقدار در این بسترسازی موفق بوده‌اند؟ جامعه و به تعبیر دیگر کوچه‌ها و خیابان‌ها، چه مقدار از فضای دهه فجر متأثر بود؟ چه تعدادی از مردم دغدغه دهه فجر را داشتند؟
اگر از برنامه‌های گسترده و حجیم صداو سیما به مناسبت دهه فجر صرف نظر کنیم که اصلا دهه فجر نمودی در جامعه نداشت. اگر از تعداد اندک اقلام تبلیغاتی دولتی نصب شده در سطح شهر چشم پوشی نماییم اثری از دهه فجر در شهر پیدا نمی‌شد و چرا بزرگترین انقلاب مردمی در برگزاری مراسم سالگرد پیروزی و آیین‌های مربوط به آن از مردمی که انقلاب را به وجود آوردند جدا افتاده است؟ و چرادر سردر هزاران مغازه و دفتر کار هیچ اثری از دهه فجر دیده نمی‌شود؟
مساجد سنگرهای اسلام و انقلاب بوده وهستند و مقام معظم رهبری(مدظله العالی) توصیه فرموده‌اند که در برنامه‌های دهه فجر باید کلیه مساجد فعال شوند. متأسفانه باید اعتراف نمود که نقش مساجد در مراسم دهه فجر بسیار کم رنگ شده است و هیأت‌های مذهبی نقش عمده‌ای در معنویت بخشی به حرکت توفنده انقلاب اسلامی داشته‌اند. اکنون در سالگرد پیروزی انقلاب چه نقش عمده‌ای برعهده داشته و دارند؟
جوانان عزیز محور ونبض تپنده نهضت عاشورایی ایران بوده و در حماسه‌های فراوانی نقش آفرین بودند. چه نقش عملی و عینی برای آنان در برنامه ریزی دهه فجر در نظر گرفته شده است؟
بانوان شجاع که به تعبیر حضرت امام(ره) رهبران نهضت بوده و انقلاب مرهون زحمات آن هاست چه سهمی در تدارک برنامه‌ها دارند؟
روحانیت و حوزه که پرچمدار حرکت الهام بخش حضرت امام(ره) و انقلاب جهانی اسلام بودند چه مقدار در تصمیم‌گیری‌ها و برنامه‌ریزی‌ها مشارکت داده می‌شوند؟
دانشگاه‌ها و مدارس، چه مقدار متأثر از فضای دهه فجر واقع می‌گردند، اصناف و کسبه‌ای که در مسیر حرکت انقلاب همواره نقش تعیین کننده‌ای داشته‌اند چه حرکت و برنامه عمده و فراگیری را به مناسبت دهه فجر تدارک دیده بودند؟
در دهه فجر 86 چه مقدار کار فرهنگی عمیق و تأثیرگذار صورت گرفته و چه قدر برنامه‌های تکراری، کلیشه‌ای و شیوه‌های تکراری و کلیشه‌ای انجام شد؟
واقعیت این است مردم به انقلاب، نظام و رهبری مقتدر آن علاقه دارند و به آن عشق می‌ورزند و حضور گسترده و خالصانه آنها در مراسمی مانند راهپیمایی پرشکوه 22 بهمن ناشی از همین علاقه و عشق می‌باشد. مردم ثابت کرده‌اند که هر کجا احساس تکلیف کنند در صحنه حاضر شده و گلایه‌ها و انتقادات را به فراموشی می‌سپارند. این مسؤولان هستند که باید حلقه اتصال مردم به مناسبت مهمی همچون دهه فجر را بیابند و آنان را در برگزاری مراسمی که به خودشان تعلق دارد مشارکت دهند.
این مسؤولان هستند که باید بسترهای لازم برای بروز عشق و علاقه و بهره‌گیری از استعداد‌ها وتوانمندی‌های اقشار مختلف مردم را فراهم کرده و نقش آنان را به رسمیت بشناسند.
مشارکت مردم در برنامه‌ریزی دهه فجر صرفا با تشکیل جلسات، پشت درهای بسته و تصمیم‌گیری در غیاب آنان محقق نمی‌شود.
گرامیداشت دهه پرشکوه فجر باید تبدیل به فرهنگ شود. فرهنگی همانند عاشورا، غدیر، نیمه شعبان و بایستی خود مردم عهده‌دار آن گردند و این امر صرفا با تشکیل کمیته‌های متعدد که بسیاری از آنها عملا کارایی خود را از دست داده و نهایتا به جمع بندی فعالیت‌های اداری دستگاه‌ها بسنده می‌کنند به دست نمی‌آید.
اگر نگاه مردمی به مراسم حاکم شود چه بسا مشکلات عدیده‌ای که متأسفانه در راهپیمایی 22 بهمن ماه شهر قم به چشم می‌خورد حل و فصل گردد. آیا مشکل صوتی، نظم و انضباط، شعار و مسیر راهپیمایی آنقدر پیچیده و دشوار است که قریب به سه دهه برای رفع آن کافی نیست؟
مردمی که با انگیزه و شور و نشاط در راهپیمایی حاضر می‌شوند ولی به علت فقدان مدیریت کار آمد تلخ کام می‌گردند حق دارند از مسؤولان محترم سؤال کنند که یک سال فرصت برای تدارک مراسم در اختیار داشتند و چه کردند؟
گرامیداشت مناسبت‌های ویژه و برگزاری مراسم از جمله شاخصه‌های مهم قدرت یک جامعه و از عوامل استحکام وحدت ملی و انسجام اجتماعی به حساب می‌آید، به تعبیری دیگر یکی از رموز بقاء جامعه حفظ ارزش‌ها، سنت‌ها، تاریخ وتمدن آن جامعه است و مراسم و گرامی داشت از زمره مهم‌ترین و مؤثرترین ابزارهای نیل به این هدف است. برگزاری مراسم ضمن اینکه تبلور وحدت کلمه است و نمایش قدرت و ظرفیت‌های موجود، آموزش و انتقال ارزش‌ها به نسل‌های بعدی و ترغیب آنان برای انجام رفتارهای مطلوب مورد نظر را نیز به همراه دارد.
البته در برگزاری مراسم باید به ساز وکارهای مربوط و معیارهای معین توجه نمود. بهره‌گیری از زیبایی شناسی، هنر، فرم و طرح مناسب، محتوای غنی، تحلیل جغرافیا و مخاطب. تنوع، آشنایی زدایی، آشنایی سازی و... از جمله شاخص‌های برگزاری خوب و مطلوب یک مراسم است.
همچنین باید از کارها و برنامه‌های سست، کلیشه‌ای، فاقد پشتوانه علمی، کارشناسی، تکراری و سلیقه‌ای به شدت پرهیز نمود.
برگزاری مراسم و شیوه‌های طراحی و اجرای مناسب آن مقوله‌ای است که نیازمند مدیریتی قوی و کار آمد همراه با دقت نظر، ظرافت، توجه به شرایط و اقتضائات روز و فراغ بال می‌باشد.
بدیهی است کوچک‌ترین خطا و غفلت موجب لطمات بزرگ به پیکره آرمان‌های مورد نظر و اهداف پیش‌بینی شده خواهد شد.
رعایت این امور و بسترسازی برای تحقق آن بخصوص در مناسبت‌های برجسته‌ای مانند دهه مبارک فجر بسیار ضروری است. مناسبتی که متأسفانه به رغم اهمیت حیاتی و استراتژیکی که دارد آنچنان که در خور شأن آن است گرامی داشته نمی‌شود.
دهه فجر امسال هم گذشت و مردم بیست‌و نهمین سالگرد پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی را پشت سرگذاشتند بدون اینکه در برنامه‌ها و مراسم‌ها شاهد تحول، نوگرایی، تعمیق و شور و حال جدیدی باشند.
مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) در توصیه‌ای به مسؤولان متذکر گردیدند، دهه فجر با عظمت هر چه تمام‌تر برگزار شود و یاد‌آور شدند؛ این مراسم با هیجان‌های عاطفی صحیح، باطراوت و تازه گردد.
لازم به ذکر نیست که دهه فجر نباید فقط در راهپیمایی 22 بهمن خلاصه شود، بلکه درطول دهه چنان باید زمینه‌سازی گسترده‌ای به عمل آید که شور، نشاط، طراوت، انگیزه و علاقمندی مردم به نظام و رهبری به اوج خود رسیده ودر راهپیمایی یوم ا... 22 بهمن تجلی کند.
اکنون سؤال این است مسؤولان چه مقدار در این بسترسازی موفق بوده‌اند؟ جامعه و به تعبیر دیگر کوچه‌ها و خیابان‌ها، چه مقدار از فضای دهه فجر متأثر بود؟ چه تعدادی از مردم دغدغه دهه فجر را داشتند؟
اگر از برنامه‌های گسترده و حجیم صداو سیما به مناسبت دهه فجر صرف نظر کنیم که اصلا دهه فجر نمودی در جامعه نداشت. اگر از تعداد اندک اقلام تبلیغاتی دولتی نصب شده در سطح شهر چشم پوشی نماییم اثری از دهه فجر در شهر پیدا نمی‌شد و چرا بزرگترین انقلاب مردمی در برگزاری مراسم سالگرد پیروزی و آیین‌های مربوط به آن از مردمی که انقلاب را به وجود آوردند جدا افتاده است؟ و چرادر سردر هزاران مغازه و دفتر کار هیچ اثری از دهه فجر دیده نمی‌شود؟
مساجد سنگرهای اسلام و انقلاب بوده وهستند و مقام معظم رهبری(مدظله العالی) توصیه فرموده‌اند که در برنامه‌های دهه فجر باید کلیه مساجد فعال شوند. متأسفانه باید اعتراف نمود که نقش مساجد در مراسم دهه فجر بسیار کم رنگ شده است و هیأت‌های مذهبی نقش عمده‌ای در معنویت بخشی به حرکت توفنده انقلاب اسلامی داشته‌اند. اکنون در سالگرد پیروزی انقلاب چه نقش عمده‌ای برعهده داشته و دارند؟
جوانان عزیز محور ونبض تپنده نهضت عاشورایی ایران بوده و در حماسه‌های فراوانی نقش آفرین بودند. چه نقش عملی و عینی برای آنان در برنامه ریزی دهه فجر در نظر گرفته شده است؟
بانوان شجاع که به تعبیر حضرت امام(ره) رهبران نهضت بوده و انقلاب مرهون زحمات آن هاست چه سهمی در تدارک برنامه‌ها دارند؟
روحانیت و حوزه که پرچمدار حرکت الهام بخش حضرت امام(ره) و انقلاب جهانی اسلام بودند چه مقدار در تصمیم‌گیری‌ها و برنامه‌ریزی‌ها مشارکت داده می‌شوند؟
دانشگاه‌ها و مدارس، چه مقدار متأثر از فضای دهه فجر واقع می‌گردند، اصناف و کسبه‌ای که در مسیر حرکت انقلاب همواره نقش تعیین کننده‌ای داشته‌اند چه حرکت و برنامه عمده و فراگیری را به مناسبت دهه فجر تدارک دیده بودند؟
در دهه فجر 86 چه مقدار کار فرهنگی عمیق و تأثیرگذار صورت گرفته و چه قدر برنامه‌های تکراری، کلیشه‌ای و شیوه‌های تکراری و کلیشه‌ای انجام شد؟
واقعیت این است مردم به انقلاب، نظام و رهبری مقتدر آن علاقه دارند و به آن عشق می‌ورزند و حضور گسترده و خالصانه آنها در مراسمی مانند راهپیمایی پرشکوه 22 بهمن ناشی از همین علاقه و عشق می‌باشد. مردم ثابت کرده‌اند که هر کجا احساس تکلیف کنند در صحنه حاضر شده و گلایه‌ها و انتقادات را به فراموشی می‌سپارند. این مسؤولان هستند که باید حلقه اتصال مردم به مناسبت مهمی همچون دهه فجر را بیابند و آنان را در برگزاری مراسمی که به خودشان تعلق دارد مشارکت دهند.
این مسؤولان هستند که باید بسترهای لازم برای بروز عشق و علاقه و بهره‌گیری از استعداد‌ها وتوانمندی‌های اقشار مختلف مردم را فراهم کرده و نقش آنان را به رسمیت بشناسند.
مشارکت مردم در برنامه‌ریزی دهه فجر صرفا با تشکیل جلسات، پشت درهای بسته و تصمیم‌گیری در غیاب آنان محقق نمی‌شود.
گرامیداشت دهه پرشکوه فجر باید تبدیل به فرهنگ شود. فرهنگی همانند عاشورا، غدیر، نیمه شعبان و بایستی خود مردم عهده‌دار آن گردند و این امر صرفا با تشکیل کمیته‌های متعدد که بسیاری از آنها عملا کارایی خود را از دست داده و نهایتا به جمع بندی فعالیت‌های اداری دستگاه‌ها بسنده می‌کنند به دست نمی‌آید.
اگر نگاه مردمی به مراسم حاکم شود چه بسا مشکلات عدیده‌ای که متأسفانه در راهپیمایی 22 بهمن ماه شهر قم به چشم می‌خورد حل و فصل گردد. آیا مشکل صوتی، نظم و انضباط، شعار و مسیر راهپیمایی آنقدر پیچیده و دشوار است که قریب به سه دهه برای رفع آن کافی نیست؟
مردمی که با انگیزه و شور و نشاط در راهپیمایی حاضر می‌شوند ولی به علت فقدان مدیریت کار آمد تلخ کام می‌گردند حق دارند از مسؤولان محترم سؤال کنند که یک سال فرصت برای تدارک مراسم در اختیار داشتند و چه کردند؟
