بسمه تعالی
از نظر مراجع معظم تقلید، نیز حرمت موسیقی و غنا مشروط به لهوی و طرب‌آور بودن آن است، از جمله:
- موسیقی، نواختن آلات غنا است که اگر به طور معمول در مجالس لهو و لعب و گناه باشد هم بر نوازنده و هم بر شنونده حرام است و اگر به آن نحو نباشد فی نفسه اشکال ندارد.
- موسیقی لهوی آن است که به سبب ویژگی‌هایی که دارد انسان را از خداوند متعال و فضائل اخلاقی دور نموده و به سمت بی‌بند و باری و گناه سوق دهد.
- معنای مطرب آن است که حالت غیر عادی از نظر وجد و نشاط به وجود آید.
- کلیه صداها و آهنگ‌هایی که مناسب لهو و فساد است حرام است و غیر آن اشکال ندارد.
- موسیقی مطرب مطلقاً حرام است. موسیقی‌های که مناسب مجالس خوشگذرانی باشد حرام است، بین انواع آن فرقی نیست، چه سنتی باشد یا غیر آن.
- بعضی خیال می‌کنند مرز موسیقی حلال و حرام، موسیقی سنتی ایرانی و موسیقی غیر سنتی است. نه این طور نیست، آن موسیقی که منادیان دین و شرع در دوره‌های گذشته همیشه با آن مقابله می‌کردند و می‌گفتند حرام است همان موسیقی سنتی خودمان است که به شکل های مختلف در دربارهای سلاطین در نزد افراد بی‌بند و بار، در نزد افرادی که تمایل به شهوت داشتند و خوض در شهوات می‌کردند، اجرا می‌شده، این همان موسیقی حرام است. بنابراین مرز موسیقی حرام و حلال عبارت از ایرانی بودن، سنتی بودن، قدیمی بودن، کلاسیک بودن، غربی بودن و یا شرقی بودن نیست، مرز آن چیزی است که من عرض کردم (که انسان را به بیکارگی، ابتذال، بی‌حالی و واخوردگی از واقعیت‌های زندگی بکشاند و نیز انسان را از معنویت، خدا و ذکر خدا غافل نموده و به شهوت رانی تشویق کند
چناچه ملاحظه شد، موسیقی فی نفسه حرمت ندارد، هر چند فضیلتی هم ندارد، اما با توجه به اینکه در شرائط کنونی و همچنین در ادوار گذشته، همواره مطرب بودن، جزئی لاینفک از موسیقی به شمار رفته و می‌رود و اصولاً بسیاری از علاقمندانف موسیقی را با حالتی مناسب مجالس لهو و لعب می‌پذیرند و عمدة از نظر محتوا و آهنگ سمت و سوی محافل گناه را داشته و از مرز شرعی عبور کرده، لذا هاله‌ای از حرمت، پیرامون این رشته را فرا گرفته است و اگر موسیقی غیر حرام هم وجود داشته باشد، باید با بررسی‌های کارشناسی دقیق استخراج گردد.
گویا امروز کلمه موسیقی، با غناء لهوی و موسیقی مطرب با هم آمیخته شده و از واژه موسیقی اولاً و بالذات، آهنگ و محتوای طرب آور به ذهن تبادر می‌کند. بی‌جهت نیست که دشمنان اسلام از موسیقی به عنوان تاثیرگذارترین ابزار تهاجم فرهنگی علیه اسلام و نظام اسلامی بهره‌برداری کرده و به نتیجه آن امیدوارند.
بر همین اساس است که رهبر معظم انقلاب حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای می‌فرماید:
«در هر صورت ترویج موسیقی و اهتمام و اشتغال به آن، با هدف‌های نظام اسلامی منافات دارد.»
و در پاسخ استفتاء دیگری مرقوم کرده‌اند:
آموزش موسیقی و نوازندگی، به نونهالان و نوجوانان موجب انحراف آنان و ترتب مفاسد است و جایز نیست، به طور کلی ترویج موسیقی با اهداف عالیه نظام اسلامی منافات دارد. مسئولین فرهنگی مجاز نیستند سلیقه‌های شخصی خود را به اسم نشر فرهنگ و معارف در آموزش و پرورش نوجوانان بکار گیرند.
با این حال این سئوال مطرح است که علیرغم نظر مقام معظم رهبری، چگونه است که برخی متصدیان امور که در راس حاکمیت قرار گرفته‌اند، امکانات و پول بیت‌المال مسلمین را هزینه امری می‌نمایند که با اهداف نظام اسلامی منافات دارد؟
